در سیستم های آزمایشگاهی متنوعی پلاسما استفاده می شود. این پلاسما یک پلاسمای کم دما یا یک پلاسمای داغ بر اساس دمای ذرات باردار نامیده می شود.
در یک پلاسمای داغ، انرژی حرارتی ذرات اتمی از یک مقدار مشخصه اتمی تجاوز می کند (که ممکن است پتانسیل یونش اتم های پلاسما باشد) و در یک پلاسمای کم دما آن خیلی کمتر است.
به طور متناظر، شبکه های پلاسما که شامل پلاسمای داغ یا پلاسمای کم دما در اصل متفاوت هستند. یک مثال از یک پلاسمای داغ مربوط به یک پلاسمای فیوژن هسته ای یعنی یک پلاسما برای یک برهمکنش هسته ای کنترل شده است. این برهمکنش با شرکت هستهی دوتریوم یا ایزوتروپ های تریتیوم مربوط به هیدروژن پیش می رود.
برای به دست آوردن این برهمکنش، لازم است که در طول زمان محصورسازی پلاسما یعنی در طول زمانی که یون های دوتریوم یا تریتیوم در ناحیه ی برهمکنش حضور دارند، این یون ها دارای یک شانس برای شرکت در یک برهمکنش گرما هسته ای هستند. چگالی آستان هی یونها برای برهمکنش هستهای وابسته به طول عمر پلاسما است به گون های باشد که تولید این مقادیر باید از یک مقدار معین تجاوز کند.